Tineke: Life as I know it

Beste lezers, (ik vermoed dat jullie met 5 zijn :-) het moet van mijn hart, want het loopt ervan over. Ik ben verliefd... Ik heb het zwaar te pakken. Ik kan er niet over zwijgen, zou het aan elke mens die mijn pad kruist willen vertellen, ik voel de kriebels in mijn buik als ik eraan denk en vooral, ik wil nog, en het liefst heel snel... trailrunnen Ik wist dat het leuk was, ik heb al eerder omhoog en naar beneden gelopen in Zwitserland . Maar toen dacht ik dat het een toevalstreffer was, een one-night-stand sort of speak. Maar het is vandaag duidelijk gebleken: ik ben een hopeloos geval van madly, over mijn oren, stapelzotte verliefdheid.  Een oudere wijze man zei me vooraf dat je geen muziek nodig hebt om te trailrunnen. Voor een muziek-loper als ik is dat moeilijk te geloven. Hij vertelde ook dat de sfeer bij een trailrun helemaal anders was, veel intiemer. Hij zei ook dat je de neiging hebt om anderen voor je te willen inhalen, dat je wil het gevoel hebt dat je vliegt.

Vuil!   Een loper die loopt en zweet zoals ik (nee linde, niet zoals jij, jij zweet zelfs niet na een marathon) heeft de nodige wassen te doen. Stinkende wassen, van gezonde stinkende lijven, of lijf, enkelvoud, mijn single status heeft zo zij voordelen. moeke stinkt! Anyway, als je je was doet zoals normaal (voor mij betekent dat op 60 graden volle gas), zal je merken dat de geur er niet helemaal uit gaat. Als je je versgewassen mooie looptenue weer aanhebt merk je bij de minste activiteit dat je kleren pas echt beginnen te stinken. Niet meer -gezonde lijvengeur stinken- maar een werkelijk afstotelijke geur die mijn single status ook niet verder helpt :-) Het is een doordringende geur waar ik zelf zo snel mogelijk van wil weglopen. Daarom ben ik op zoek gegaan naar oplossingen. Mijn zeer praktischs zus pakt het erg pragmatisch aan: teveel stinken, gewoon nieuwe kleren kopen! Boeiend, als je heel vaak wil wisselen van outfit maar niet een optie voor mij wegens beperkt

iemand vroeg me ooit om te beschrijven hoe ik me voel als ik loop elke dag anders, zei ik. Vandaag voelde lopen als vliegen, voelde lopen als verzet met een onweerstaanbare drang om sneller te gaan. geen doelen in mijn hoofd, geen wedstrijden die ik absoluut wil doen gewoon de ene voet voor de ander, knieën omhoog en sprinten bij elke heuvel die ik tegenkom Dat was lopen vandaag. en morgen zie ik dan wel weer.

Do one thing every day that scares you Wat doet een mens op een regenachtige, ijskoude zondag in november? Juist, de  survival run in brugge. Het idee kwam niet van mij, alhoewel ik wel volmondig "ja" heb gezegd toen mijn zus en nicht vroegen om mee te doen. Af en toe iets doen waar je bang voor bent, het doet je hart sneller slaan... En het heeft overuren gedaan, dat hart van mij :-) Ik dacht dat ik het al kende, aangezien ik in mei de spartacus run liep... Maar we moeten er eerlijk in zijn, de spartacus run was een mietje, een sissie, een looserke tegenover deze hindernissenloop. Ter vergelijking: spartacus 10 hindernissen op 10 km; survival run: 40 hindernissen op 12 km.  En wat voor een hindernissen.... Het is duidelijk een professionele club die dit organiseert. De hindernissen zijn stuk voor stuk spectaculair. Ik kwam armkracht en techniek tekort, waar ik zeker op zal trainen voor volgend jaar. Ik liep gelukkig de koppelrun zodat je elkaar mag helpen en sommi

      

Marathonlopen is een Mysterie. Je weet nooit of je zal aankomen en hoe je lichaam zal reageren. Een marathon is eerlijk. Je kan jezelf vanalles wijsmaken maar de waarheid zit in de kilometers. De marathon van Berlijn was er zelfs eentje waarbij ik tot drie dagen ervoor niet wist of ik zou starten. Wekenlang pijn en schrik. Een week voor de marathon lieten mijn ouders weten dat ze erbij zouden zijn. Dat alleen al was een enorme boost voor me. Het opende perspectieven. Misschien dan toch lopen. Ik heb mijn valies gepakt met de grootste nonchalance en een kleine opening om toch te lopen. Ik heb mijn loopmateriaal erin gelegd alsof het een zonnebril was die ik eventueel nog kon gebruiken bij zonnig weer. Ter vergelijking: voor new york was mijn valies 3 weken op voorhand al gemaakt. Deze marathon is de traagste die ik ooit zal lopen. Dat weet ik zeker. Moeilijker dan dit zal het nooit meer worden. I've hit rock bottom. De marathon was de bottom en de start van mijn nieuwe weg n

Ze loopt me je mee door het leven, net buiten zicht: als een schaduw die je niet altijd ziet maar er gelukkig wel is. Ze laat je de vrijheid je eigen weg te vinden, je eigen race te lopen. Ze geeft af en toe wat drank en eten aan als je even te weinig energie hebt om bij de bevoorrading te komen. Moeders zijn de übersupporters . Moeders schreeuwen het hardst. aankomst marathon berlijn 2012 En sommige moeders nemen dit ook heel letterlijk, zoals de mijne.

Neem je tijd, geniet van de herinnering. Onhoud wat fijn was en laat los wat moeilijk. Verzorg je lichaam. Ga niet te snel opnieuw lopen, ook al voel je een steek van jaloezie naar andere lopers die je pad kruisen. wacht enkele dagen En na verloop van tijd trek je je schoenen weer aan en merk je dat je het nog steeds kan...lopen Recept voor: herstellen na een gebroken hart... Neem je tijd, geniet van de herinnering Onthoud wat fijn was en laat los wat moeilijk Verzorg jezelf Ga niet te snel opnieuw liefhebben ook al voel je een steek van jaloezie naar anderen die moeiteloos beminnen. wacht enkele maanden En na verloop van tijd heb je weer aandacht voor anderen en merk je dat je het nog steeds kan... liefhebben

Voor Eva en Willem, die gek zijn van Berlijn en dit nummer niet kenden wegens nog kleuters at the time... http://www.youtube.com/watch?v=XT4UouizVlI

De Supporter: De man of vrouw die onvoorwaardelijk achter zijn/haar loper staat: De Supporter gelooft in zijn loper, geniet mee van overwinningen, leeft mee bij tegenslagen. Hij steekt de meest onmogelijk toeren uit om aan de afgesproken kilometers te gaan staan om slechts voor enkele seconden hun Loper te kunnen zien. Maar De Supporter is veel meer dan dat: Een supporter is bereid om tijdens de voorbereidingsperiode (want dan gebeurt het echte werk) de Loper te aanhoren... Want  (ik mag dit zeggen, ik ben er zelf 1)  Lopers kunnen nogal een eindje zagen. Ik bedoel daarmee niet een klein beetje klagen, neen, een hele dag lopen zuchten en kreunen over een onnozel blessureke, een gemiste training, een training die niet te goed verliep, de gellekes, de drank, de benen, het hoofd, het weer... De Supporter aanhoort het. Hij luistert, probeert te begrijpen (alhoewel het echt onbegrijpelijk is dat een loper een blessure ineens erger vindt dan wereldhonger). De Supporter probeert rustig

Worden mijn pezen getaped door ons moeke. Het is 6 u in Berlijn op een mooie zondagochtend. Dat kan maar 1 ding betekenen: Starten doen we. Peptalk van moeke, gierende zenuwen. geen tijd nu om te schrijven, kleren aan, ontbijten en hup met die beentjes...

Mijn achillespees, mijn leven, het loopt mooi door elkaar. Vanmiddag 45 minuten babbel babbel lopen met collega-loper, bijna geen pijn. En caroline maar blijven babbelen en ik maar blijven lopen. Zou ik het dan toch kunnen? Ik heb beslist zaterdagavond te beslissen. Ik ben eigenlijk een makkelijke beslisser. Ik beslis zonder verpinken over vakanties, kalenderplanning en zelfs grote aankopen of nieuwe uitdagingen. Maar als het over de échte dingen des levens gaat, moet je stilstaan en luisteren... Luisteren, naar iedereen rondom je maar vooral naar jezelf. Maar ikzelf heb nog niet genoeg gevoeld, om mezelf te voelen. Want hoe voel je jezelf als je vanalles voelt en niet weet wat het is dat je écht voelt. Want ik voel pijn. Maar wat betekent die pijn? En hoe meet je dat?  Wat ik ook beslis, het moet goed voelen. En dat zal ook zo zijn. Dus als ik beslis om niet te starten, zal ik de ziel uit mijn lijf schreeuwen! Ik heb een supporter-reputatie hoog te houden. En ik beloof meze

Ze  zijn er, mijn ouders (hier met nonkel theo aan de linkerzijde). Mensen zeggen vaak dat ik bijzondere ouders heb. Ik lach het soms weg, omdat ik het niet goed begrijp wat ze bedoelen, omdat ik hen nog zotte dingen heb zien doen. Maar ik zie hun blikken als ik vertel over mijn ouders die eventjes (zo lijkt het toch) naar Santiago rijden. Ze verraden bewondering en ook verwondering. Doe het maar, naar Santiago fietsen in vier weken. En zij doen het, door weer en wind, met een fiets en heeeeel veel bagage (zo te zien). Maar het zijn niet de zotte dingen die hen bijzonder maken. Het is het feit dat ze gewoon zijn blijven fietsen door het leven, hoe lastig ook de helling. En ze zijn ook een beetje zot, ik moet het toegeven. Maar ik moet het ergens van hebben: een beetje zottigheid. Als het je in Santiago krijgt... en dan nu: ter ere van mijn ouders en mijn vader die dit liedje heel graag meezingt, met timbres en al. Mijn zussen en broer weten wat ik bedoel... It's only wo

Het zal nooit perfect zijn. Een marathon is nooit perfect. Ik ben niet perfect. niemand is perfect. Zelfs Paula gaf al eens op aan 36 km.

   nog 9 dagen. En ik moet beslissen. Starten in Berlijn of niet? Als ik start wil ik gaan voor uitlopen, zowiezo. Maar is het realistisch. als mijn lichaam me gewoon kon vertellen wat het kan, dan doet mijn geest gewoon mee...   Ons elke zegt: zowiezo starten. Ons moeke zegt: je komt er wel Mijn achillespezen zeggen: pijn, en dan weer niet, en dan weer wel. en wat zeg ik zelf?   Nog even tijd geven, nog even beslissing uitstellen. Nog even niet willen weten.      

       

wanneer zeg je: "ik heb alles geprobeerd, maar het mag gewoon niet zijn"? Hoeveel pijn is teveel pijn? Wanneer verandert moedig zijn in gewoon gek doen? Ik vraag het me af. Mijn achillespezen zijn mijn ... achillespezen. Sinds vorige week zondag heb ik ze elke dag gevoeld. Een beetje, een beetje veel of gewoon in mijn hoofd. Het is zenuwslopend, uitputtend en het allerlaatste wat ik nu kan gebruiken. Het is misschien die druppel teveel... Of misschien is dit mijn ultieme test, mijn ultieme uitdaging. Het is een dunne lijn... tussen moed en gewoon dom doen. Nog 2 weken. Ik ben er vandaag niet klaar voor. Ik weet niet of mijn lichaam genoeg getraind is om het te halen. Ik weet niet of mijn achillespezen het zullen houden. Het enige wat ik kan en moet doen is de raad van de kenners en specialisten/moeder volgen, zoals altijd. Een spuit krijg ik blijkbaar niet van mijn mede-marathonloopster/arst. Ze heeft ongetwijfeld gelijk :-) Dus ga ik nu joggen, op zachte ondergrond

hebben me te pakken. Ze hebben me goed te pakken. Gisteren niet mee kunnen doen aan de energizer night run en zwaar gebaald. Want ze doen pijn, mijn achillespezen, de hele tijd. En de angst voor berlijn stijgt. Ik heb goede raad gekregen van mijn moeder die ik ga opvolgen. Stoppen met trainen, alleen nog kort joggen met wandelen tussening. Ik kan wel huilen. Maar voorlopig doen we daar niet aan mee. Ik huil enkel aan de aankomst. 

Voor wie denkt dat lopen de romantiek bevordert: think again! Lopen is zweten (daarover een andere keer), darmproblemen (zie http://tinekeloopt.blogspot.be/2012/07/vriendjes-met-mijn-darmen.html ), teveel wrijving ( http://tinekeloopt.blogspot.be/2012/08/vaseline-mijn-beste-vriend-in-tijden-van.html ) en ook de door mijn zus gehate... fluimen. Er zijn, heb ik al gemerkt, voor- en tegenstanders van dit gebruik. Ik kreeg mijn introductie op mijn 12e. Ik ging een langere loop doen maar was wat verkouden. Ik had bijna een hele keukenrol mee om op een beschaafde manier mijn neus te snuiten. De trainer van dienst lachte me hartelijk uit en wijdde me in in de wereld van het professioneel spukken, fluimen, snuffen,... enfin, je weet wel wat ik bedoel. Ik heb de hele loop moeten oefenen want zoals bij elke vaardigheid baart oefening kunst.... De techniek is simpel: voor het normale fluimen via de mond: kijk eerst goed of je niemand zal raken en ga je gang. De nasale techniek is ietwat ge

en daar hebben we het dan, de paniek slaat toe... gisteren lange loop met linde. Of beter gezegd, linde liep lang, ik liep halflang. Achillespezen deden pijn, en na 2u35min, veel te veel pijn. en dan slaat het toe: pure paniek, pure klote-fuck-shit paniek. want over 3 weken is hij daar al, die langverwachte marathon, Berlijn, hem uitlopen.... en wat als het niet lukt? wat als ik hem niet kan lopen? Of erger nog: moet opgeven? Ik wil er niet aan denken, moet er nog niet aan denken, kan er nog niet aan denken. Het enige wat ik vraag is hem mogen uitlopen, gewoon uitlopen, binnen de tijd. Gewoon lopen tot ik er ben. Is dat teveel gevraagd? Misschien wel. Hoe dan ook, paniek zal me nergens brengen, en zeker niet naar de aankomst in berlijn. Dus morgen ga ik weer lopen. en ik zie wel. Elke dag een stapje...

Het werd hoog tijd dat ik mijn revieuws over thais restaurants ernstig begin te nemen. En ik begin meteen met een topper van formaat: http://www.yamthai.be/ Gisteren heen geweest met Linde, ook aan het klaarstomen voor Berlijn en een thai-lover die houdt van eten (kaasfondue is eveneens een gemeenschappelijke lover). Goed eten zit in onze families, of beter, in onze vaders. Gelukkig maar, want niets is zieliger om zelf ongelooflijk graag te eten en dan samen te zitten met iemand die dat niet doet en slechts 1 (!) gerechtje neemt. De Yam thai is heel erg gezellig gelegen, in de 'hippe' buurt van Antwerpen. Niet dat dat ertoe doet, ik eet overal graag thais, maar kom, het is een pluspuntje. Mijn aperitiefje, Mai thai, was een schot in de roos. Niet te zoet (zoals vele mai thais wel eens kunnen zijn) maar lekker fris met munt. De ingrediënten ken ik niet maar hij neigt naar de mochito-familie. Om op te warmen: finger food. 4 stuks. Klassieke vegi spring rolls, viskoekjes,

hij heeft lang moeten wachten, maar hij was er, samen met mijn broer. een filmpje, 3 minuutjes... http://www.youtube.com/watch?v=kZlXWp6vFdE&feature=related

Nee, het is mijn week niet, het is mijn maand niet, het is mijn jaar niet. Dus waarom loop ik eigenlijk? Ja hoor, deze week is mijn training afgewerkt. Maar pijn in mijn achillespezen (jawel, allebei, ik doe niets half) en reeds 2 keer naar de kinesist maken het niet makkelijk. En ik moet diep diep diep graven om een antwoord te vinden op de vraag waarom ik eigenlijk blijf lopen. Mijn leven zit op dit moment, of eigenlijk al een heel jaar in een crisis. Een crisis waarbij lopen het laatste is waar je aan denkt. En toch ben ik het blijven doen. In april zag ik de marathon niet voor mogelijk. Maar ik ben terug recht gekrabbeld. Dat is het voordeel van marathons in het buitenland: het zou zonde zijn om al dat geld dat je al hebt uitgegeven aan vliegtuigticket, deelname en hotel te verspillen omdat je even een dipje hebt. Alhoewel, een dipje lijkt de lading van deze crisis niet echt te dekken. En nu, midden in de voorbereiding,  in het zwaarste punt van mijn crisis, op nog geen 5 we

....Lopen natuurlijk. Get your minds out of the gutter :-) Maar nu serieus: vaseline is 1 van de top 5 must haves voor een lange afstandsloper, en zeker voor een trage lange afstandsloper. Want wrijving, beste lezer, komt dus ook voor bij lopen. En hoe... Je ziet het overal bij elke halve en volle marathon, de mannen wiens tepels bloeden. Geen fraai zicht. Meer zelfs, het lijkt bijna horror en het moet ongelooflijk pijnlijk zijn. foto hierbij voor wie geen enkel idee heeft waarover ik het heb. En aangezien de fotofinish toch belangrijk blijft... Bij mij doet het bloeden en schaven zich gelukkig niet voor in die regionen. wij vrouwen hoeven geen plakkertje op onze tepels te dragen, bij hebben een sportbeha die je bijna ineensnoert. Maar andere, minder zichtbare plaatsen op mijn lichaam hebben ervan: onder de oksels, tussen mijn benen, aan mijn hartmeter, tussen mijn billen. Als ik niet oppas loop ik een week lang met schaafwonden overal op mijn lijf. En dat doet PIJN! Tijd d

Week 4 in de marathonvoorbereiding ligt al half achter me. Het is een zware week geweest, wederom, mede door de ongelooflijke hitte in ons landje. Zeker voor de lange loop in het weekend (25km) is dit een beproeving. Ik kan er ook niet goed tegen blijkbaar. Mijn hart slaat gemeen hoog en ik loop echt trager dan normaal. Maar zoals altijd proberen we hiervoor een oplossing te vinden.  En de enige oplossing is ofwel heel vroeg, ofwel heel laat op de dag gaan lopen. Alhoewel ik moeilijk uit mijn bed kom prefereer ik om heel vroeg op te staan. Na een lange warme dag is voor mij het idee om nog eens 25 km te lopen er echt teveel aan. Dus moet het 's ochtends vroeg... heel vroeg. Zaterdagochtend 6u kreeg ik met moeite mijn luie lijf uit bed. Ik had weer alle excuses klaar: verkouden, doodmoe omdat ik te weinig had geslapen... Maar een marathonloper is uit een vreemd soort hout gesneden en dus ben ik opgestaan. Of is het gewoon omdat ik een beetje hou van zelfkwelling? Om het hele

Week 3 van de marathonvoorbereiding afgewerkt. Alhoewel, van veel 'afwerken' kan ik niet spreken. 2 van de 4 trainingen niet gedaan. Gelukkig wel mijn lange loop op zondag, maar dat zal mijn schuldgevoel niet wegnemen. En dan weet ik weer dat lopen is zoals het leven zelf: met ups en downs. En deze week was er een dikke down in mijn lopen en mijn leven. Ik heb gebruik gemaakt van al mijn excuses die ik al eeuwen ken: te warm, te moe, geen fut, bang van honden in het buitenland... Achterin mijn hoofd wist ik heel goed dat dat niet de echte redenen waren waarom ik niet liep. Ik ben er dicht bijgeweest, om toch te gaan lopen. Ik zag mijn loopschoenen van ver naar me kijken en vragen: waarom loop je niet tineke? Maar het leek of ze vervreemd waren, alsof ze niet echt van mij waren. Ik vroeg me af waarom ik het toch allemaal doe, wat me toch dreef om weer een marathon te lopen. Het heeft me enkele dagen beziggehouden, vergezeld van grote zorgen die me op die momenten achtervo

Het zijn moeilijke tijden voor een recreant (lees ook: trage)-loper zoals ik. Pas op, niet zomaar recreant-lopen, recreant-marathonloper zoals mijn loopmaat het zo goed verwoordt. Niet van de minste dus :-) Enkele weken terug en nog dit weekend liepen mijn loopmaat en ik mee in een loopwedstrijd in het waasland, georganieerd door een atletiekclub. Tot zover, geen vuiltje aan de lucht. we trainen immers voor een marathon en we moeten dus wat wedstrijdritme krijgen. Echter, en hier komt het addertje, je moet binnen een bepaalde tijd binnen zijn. Ook dat snap ik wel, je kan als organisator echt geen 5 uur een parcous vrijwaren op 16 km. Maar 2u15 min is toch wel krap voor een recreant op 16 km. wij liepen er 1u43 op maar toch... In de New York Marathon mag je 8 u lopen op de marathon. Dat is echt ruim, het is bijna stappen. Ik heb me op geen enkel moment zorgen gemaakt dat ik dat niet zou halen. Berlijn is 6,5u en ook daar denk ik: dik in in orde.  Maar die kleine loopkes in het vl

Blijkbaar ben ik niet "gemaakt" voor lange-afstandslopen, althans niet volgens de boekjes. Ik heb geen ranke, slanke benen. Ik heb de geweldige gespierde sprinterskuiten van mijn vader geërfd. Ik ben niet super-loop-mager, ook het graag eten heb ik van mijn vader geërfd. Maar lopen op zich heb ik wel met de paplepel meegekregen. Mijn vader liep al sinds ik het me herinner en mijn moeder is ook een marathonloopster. Ik heb al van jongs af aan gezien hoe mijn ouders 's avonds nog vertrokken in het donker om hun training af te werken. Ze zijn beiden actief (geweest) in een atletiekclub en ons zondagochtendritueel bestond uit naar de trainig gaan. De liefde voor sport is me dus niet vreemd. En toch... na een jeugd van zevenkampen en hordenlopen (lees: korte spieren, op de 800 meter na) heb ik lang stilgezeten. Het leek me maar niet te lukken om het lopen terug op te pakken. Het bleef bij 1 keer gaan lopen, om het dan weer op te geven. Want starten met lopen is NIET L

Ik ben er weer aan begonnen, de voorbereiding van de marathon! Mijn 2e nog maar, ik moet het toegeven, ik ben nog maar een beginner... En toch voelt het opnieuw als iets magisch. Het zijn de eerste stappen naar die marathon, die nog ver, en ook heel dichtbij ligt. Nog 9 weken en ik mag weer 42,195 km lopen in een mooie stad, met nog duizenden anderen. Ik zal niet de eerste zijn, en ook niet de laatste. Ik zal 1 van die marathonlopers zijn die proberen om over die finishlijn te gaan. Ik zal mezelf weer tegenkomen om dan hopelijk, ondanks alle pijn, toch door te lopen. Paula Ratcliffe (ik gebruik graag gezagsargumenten :-) zegt dat een marathon is zoals het leven zelf. Je hebt je ups en je downs. En het is de manier waarop je door je downs gaat die bepaalt of je over de streep gaat of niet. Velen zeggen dat de marathon je leven verandert, dat je na de marathon niet meer dezelfde bent. En ik geef graag toe dat het waar is. Het is geen dramatische verandering, maar je voelt het in de kl

Het is gevoelig onderwerp, vaak besproken in bedekte termen, omdat het nu eemaal geen pretje is: "de grote boodschap tijdens het lopen" Het begon allemaal vorig jaar toen ik ernstig werk begon te maken van lange duurlopen... Ik was over de kaap van 10 km heen en ging beginnen aan mijn eerste halve marathon voorbereiding... Tot mijn darmen daar een stokje voor staken. Op regelmatige basis (3 op 4 keer) vonden mijn darmen het tijd om geledigd te worden tijdens het lopen, na ongeveer 6 a 7 km. Ik kon er bij wijze van spreken bijna mijn klok op gelijk zetten. Mijn parcours werd bepaald door de aanwezigheid van bossen en café's op de weg. Menig cafébaas in mijn hometown begon me te kennen, en nu overdrijf ik echt niet. Het was overduidelijk dat ik niets ging consumeren, ik stond daar in loopoutfit en mijn band met drank en vroeg met een beteuterd gezicht of ik mocht het toilet gebruiken. De rokende stamgasten (jawel, hier wordt het rookverbod in café's nog met veel ple

Ik had me wat aangedaan. http://www.tourdesalpages.ch/site/  17 km in de bergen. Neen, niet zomaar de ardennen, maar meteen de zwitserse alpen. Geen half werk voor deze trage loopster. Ik kon me ook gewoon houden bij het trail runnen in de ardennen, bescheiden beginnen, dat zou al moeilijk genoeg zijn. Maar neen, het moest meteen groots zijn. Dat aan deze loop wel wat geschiedenis kleeft zal er ongetwijfeld ook mee te maken hebben. Als kind kwamen we iedere zomer naar anzere om een maand in de bergen te vertoeven. Mijn ouders liepen toen al deze loop, ik liep als jong meisje een bescheiden 2 km in het dorp mee... Tot enkele maanden geleden mijn moeder vroeg om een familie-reisje te doen naar onze mooie bergen en ondertussen de tour des alpages mee te pikken. Overmoedig als ik ben heb ik meteen ja gezegd. Tot gisteren, toen dacht ik even: waar ben ik aan begonnen? Bij de aanvang van een wedstrijd zie je je medelopers. Dat is vaak een mengeling van afgetrainde mannen en vrouwen en

Je kan dan nog de beste schoenen hebben, de meest geavanceerde sportkousen, toch kunnen voeten, tenen en nagels zwaar lijden onder het lopen, zeker als je lange tochten maakt. Ik schrok bij mijn eerste blein. Het deed pijn en ik begon zielig te doen. Ze stond op mijn hiel en ik dacht dat ik een week lang niet zou kunnen lopen. Of beter gezegd, ik vond in de blein het beste excuus om even niet te lopen. Gelukkig zat ik in de voorbereiding van de marathon van new york en kon ik me zo'n gekneuter van mezelve niet veroorloven (eens een schema in handen, word ik bijna autistisch als ik het niet kan volgen). Dus: aanpakken die handel. Ondertussen kent mijn apothekeres me bij al mijn kwaaltjes en hebben we samen naar een oplossing gezocht. Compeed is zeker een goed optie, maar ik geef er de voorkeur aan om een steriel gaasje te knippen in de vorm van mijn blein en dan compeed erover. Op die manier kan ik de compeed eraf halen na het lopen en laat ik de wonde voor de rest van de dag in