Dodentocht: over liefde en supporters

 

Indra. Ze heeft 'em gewandeld. De dodentocht. Helemaal alleen. Het is te zeggen: ze heeft helemaal in haar eentje gedurende 100 km de ene voet voor de andere gezet. Aan een razend tempo.

Maar ze was zeker niet alleen. Want haar dochter was erbij, altijd, in  de liefde van al haar supporters.

Ik kan het me niet voorstellen, en Suuz' mama en moeke zeggen me ook dat je het je niet wil voorstellen; je kind verliezen. Dat de pijn onbeschrijflijk is. 

Je kind verliezen na het negen maanden te hebben gedragen. Na negen maanden uitkijken met je gezin. Neen. Ik kan het me niet voorstellen. 

Maar ik kan me wel voorstellen wat ze wilde doen. Wandelen met haar dochter. 100 kilometer. En rondom haar en haar vrouw en kinderen: zoveel liefde. Zoveel mee-leven, mee-wandelen, mee-lachen, mee-drinken en veel mee-huilen. Tientallen vrienden en familie wandelden mee, moedigden aan, van dichtbij op het parcours en van ver in hun hart.

Want zoveel liefde samen kan écht verdriet dragen.
 

En toch stapte ze zelf. Met Suuz. Omdat dat was wat ze moest doen. Omdat dit haar manier van rouwen is. 

Ik ben dankbaar dat ik erbij mocht zijn. Ik ben dankbaar dat ik dat kon. Dankbaar om getuige te mogen zijn van zoveel liefde. 

Elke mens gaat anders om met verdriet.  Sommigen zijn stil en sereen, anderen heel luid en duidelijk.
En geen enkele manier is de juiste, maar er is voor ieder van ons een juiste manier. 

Indra vroeg om haar te steunen bij haar manier.
En welke manier dan ook, iedereen verdient een supporter. Iemand die in stilte, of misschien heel luid je aanmoedigt, bij elke stap die je zet. Iemand die er is, en jouw manier van verdriet hebben respecteert en mee-draagt.

En daarvan getuige mogen zijn is een geschenk dat ik meedraag.
 

Laat maar komen, die cheerleaders...